Η πεζοπορία στο μονοπάτι που ακολουθούσαν οι Ίνκας για να φτάσουν στο Μάτσου Πίτσου είναι εμπειρία ζωής.
Inca Trail, η πιο γνωστή και φημισμένη πεζοπορία της Λατινικής Αμερικής στο Περού, στην οροσειρά των Άνδεων. Είναι ένα μονοπάτι πεζοπορίας που ακολουθούσαν οι Ίνκας τον 15ο αιώνα για να φτάσουν στην ιερή Ακρόπολη Μάτσου Πίτσου. Η θέα των χιονισμένων κορυφών των Άνδεων, τα δάση από σύννεφα και το περπάτημα μέσα από ερείπια οικισμών των Ίνκας, δίνουν μια μυστικιστική και αξέχαστη εμπειρία. Κάθε χρόνο χιλιάδες άτομα τολμούν να σκαρφαλώσουν τα απότομα μονοπάτια, αψηφώντας τον κίνδυνο και την κούραση.
Για να φτάσει κάποιος στο Μάτσου Πίτσου θα πρέπει ν’ ανέβει στα 4.200 μ. από το σημείο εκκίνησης, τα οποίο βρίσκεται στα 2.700 μ., και να κατέβει στη συνέχεια στο Μάτσου Πίτσου στα 2.700 μ. διανύοντας συνολικά γύρω στα 54 χιλιόμετρα. Καθώς το μεγαλύτερο μέρος του μονοπατιού βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο, καλό θα ήταν, για όσους ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν το μονοπάτι των Ίνκας, να έρθουν στο Κούσκο δύο μέρες νωρίτερα πριν την ανάβαση, για να δώσουν χρόνο στον εαυτό τους να εγκλιματιστούν στο υψόμετρο. Επιπλέον το Κούσκο είναι μια καταπληκτική πόλη για εξερεύνηση. Η ασθένεια του υψόμετρου στην καλύτερη περίπτωση είναι δυσάρεστη και στη χειρότερη μπορεί να αποβεί μοιραία.
Πρώτη ημέρα
Είναι 6 η ώρα το πρωί. Βγαίνω στην Plaza des Armas, της αρχαίας πρωτεύουσας των Ίνκα, το Κούσκο για να περιμένω το mini bus του γραφείου που έχω κλείσει για το Inca Trail. Έχει ξημερώσει ήδη κι ένα ρόδινο χρώμα έχει απλωθεί στην μικρή πόλη πέρα ως πέρα. Η πλατεία, αν εξαιρέσεις μερικές Περουβιανές με μωρά στην πλάτη, είναι σχεδόν άδεια. Σε λίγη ώρα φτάνει ένα van. Στην ομάδα είμαστε 10 άτομα από διαφορετικές χώρες ο καθένας. Κατευθυνόμαστε στο χωριό Chilka. Σταματάμε για προμήθειες. Νερά, μπάρες δημητριακών, φύλλα cocas και ό,τι άλλο είναι απαραίτητο. Συνεχίζουμε στο ΚΜ82 (82 χιλιόμετρα από Κούσκο) που είναι το σημείο εκκίνησης για το Inca trail. Μετά τον έλεγχο διαβατηρίων από κυβερνητικούς αξιωματούχους, είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Παίρνουμε θέσεις και vamos για Μάτσου Πίτσου.
Στο ξεκίνημα της διαδρομής διασχίζουμε τον ποταμό Urubamba από μια κρεμαστή γέφυρα και συνεχίζουμε ακολουθώντας μια εύκολη διαδρομή τριών ωρών με θέα τα γύρω βουνά, συμπεριλαμβανομένου του χιονισμένου όρους Veronica και πολλών ερειπίων των Ίνκας, όπως τον μεγάλο οικισμό Qoriwayrachina στην κοιλάδα Ulabamba. Ο οικισμός αυτός λειτουργούσε ως διοικητικό κέντρο και σημείο ελέγχου για όσους διέρχονταν το μονοπάτι για Μάτσου Πίτσου.
Κάνουμε μια μικρή στάση μετά από τρεις ώρες περπάτημα για να περιπλανηθούμε στα πέτρινα μονοπάτια του οικισμού και να θαυμάσουμε κυρίως τους κυκλικούς περίβολους, όπου τελούνταν θρησκευτικές τελετές. Ξεκουραζόμαστε για λίγη ώρα πίνοντας ένα τσάι και στη συνέχεια αρχίζει η ανάβαση μέχρι να φτάσουμε στην περιοχή Waylabamba στα 3.000 μ.
Στον δρόμο μας συναντάμε σε μια απότομη πλαγιά του βουνού, τα ερείπια του οικισμού Llactapata με τις εντυπωσιακές επίπεδες εκτάσεις που χρησιμοποιούνται για καλλιέργειες. Φτάνουμε στην Waylabamba μετά από τρεις ώρες δύσκολης ανάβασης. Θα μπορούσαμε να κατασκηνώσουμε εδώ, επειδή όμως η περιοχή θεωρείται επικίνδυνη λόγω ληστειών, συνεχίζουμε για άλλες δύο ώρες ανάβασης μέχρι να φτάσουμε στο camp Tres Piedras Blancas. Όταν φτάσαμε στις σκηνές είχε ήδη βραδιάσει. Μια μεγάλη φωτιά και μια τεράστια τσαγιέρα ήταν αρκετές για να μας χαλαρώσουν.
Δεύτερη ημέρα
Η σημερινή ανάβαση στο ψηλότερο σημείο του Inca trail, στο πέρασμα Warmi Wanusqa (4.200 μ.) θεωρείται το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής, διότι δεν είναι μόνο η απότομη κλίση του βουνού, αλλά και η υποξία λόγω υψομέτρου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η ονομασία “Warmi Wanusqa” στην γλώσσα των Ίνκας (Κέτσουα) σημαίνει «νεκρή γυναίκα» μας λέει ο αρχηγός της αποστολής. Σκαρφαλώνουμε στο βουνό μέσα από ένα πυκνό δάσος από σύννεφα. Είναι τόσο απότομη η ανηφόρα που σου κόβεται η ανάσα. Αναγκαζόμαστε για τον λόγο αυτό να κάνουμε πολλές στάσεις πίνοντας νερό και μασώντας φύλλα cocas για να καταπολεμήσουμε την κούραση.
Μετά από πέντε ώρες ανάβαση φτάνουμε στην κορυφή. Το θέαμα που αντικρίζουμε μας αποζημιώνει. Η ατμόσφαιρα είναι κρυστάλλινη. Βρισκόμαστε σ’ ένα επίπεδο μέρος με δύο λιμνούλες. Στο βάθος βλέπουμε τις χιονισμένες κορυφές της κορδιλιέρας Vilcambaba των Άνδεων, ενώ κάτω χαμηλά απλώνεται μια χαράδρα που την διασχίζει το ποτάμι Racamayo. Στην απέναντι πλευρά και λίγα μέτρα πιο πάνω από το ποτάμι διακρίνουμε τα ερείπια του οικισμού Runcaracay που είναι ο επόμενος στόχος μας. Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και αρχίζουμε την κάθοδο ακολουθώντας ένα στενό μονοπάτι που οδηγεί στο ποτάμι Racamayo.
Περνάμε μια ξύλινη γέφυρα και αρχίζουμε ν’ ανηφορίζουμε φτάνοντας στα ερείπια του οικισμού Runcaracay στα 4.000 μ. Έναν αρχαιολογικό χώρο που ήταν σταθμός ανάπαυσης και ανεφοδιασμού για τους αγγελιοφόρους που πήγαιναν στο Μάτσου Πίτσου. Οι σταθμοί ανεφοδιασμού ήταν ζωτικής σημασίας σ’ όλη την αυτοκρατορία των Ίνκας, διότι μετέφεραν σημαντικά μηνύματα. Συνεχίζουμε στον επόμενο οικισμό Sayamarca στα 3.580 μ. Φτάνουμε μετά από δύο ώρες.
Για να μπούμε στα ερείπια του οικισμού θα πρέπει να ανέβουμε 98 πέτρινα σκαλοπάτια. Το συγκρότημα χωρίζεται σε δύο μέρη. Στον ναό του Ήλιου και το οικιστικό τμήμα που αποτελείται από ένα λαβύρινθο στενών διαδρόμων. Θαυμάζουμε τα ερείπια και τη θέα από το βουνό και στη συνέχεια ακολουθούμε το μονοπάτι μέχρι να συναντήσουμε, το ποτάμι Aobamba. Εδώ κατασκηνώνουμε. Είμαστε τόσο κουρασμένοι, που στο δείπνο δεν μιλάει κανένας. Τρώμε βιαστικά και πάμε κατευθείαν για ύπνο.
Τρίτη ημέρα
Η διαδρομή σήμερα είναι εύκολη και πολύ ευχάριστη. Προπορεύομαι από την υπόλοιπη ομάδα για να νιώσω περισσότερο τον συνδυασμό του μαγευτικού τοπίου με την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της διαδρομής. Οι κορυφές των Άνδεων καλύπτονται από σύννεφα. Κάνω αρκετές στάσεις για να θαυμάσω το τοπίο. Περνάω από μια σήραγγα και στη συνέχεια κατεβαίνω αμέτρητα πέτρινα σκαλοπάτια της εποχής των Ίνκας. Σε λίγη ώρα φτάνω στα ερείπια του οικισμού Phuyupatamarca που στη γλώσσα των Ίνκας σημαίνει «Πόλη πάνω από τα σύννεφα». Πρόκειται για ένα αρχαιολογικό χώρο που περιλαμβάνει έξι τελετουργικά πέτρινα λουτρά για τους ιερείς που ζούσαν εδώ. Η περιοχή σχετίζεται στενά με τη λατρεία του νερού, καθώς το νερό έπαιζε σημαντικό ρόλο στους Ίνκας μιας και η οικονομία τους στηριζόταν στη γεωργία.
Κάθομαι για μισή ώρα περίπου και συνεχίζω να κατεβαίνω τα αμέτρητα πέτρινα σκαλοπάτια μέχρι να φτάσω στο φράγμα του ποταμού Urabamba. Λίγα μέτρα πιο πέρα βρίσκεται το camp που πρόκειται να διανυκτερεύσουμε. Προηγουμένως όμως περνάμε από τα ερείπια Wanay Wayna. Ένας οικισμός χτισμένος σ' ένα απότομο λόφο που βλέπει τον ποταμό Urubamba. Θαυμάζουμε την αρχιτεκτονική των Ίνκας και το τοπίο που τον περιβάλλει για λίγη ώρα και στη συνέχεια φεύγουμε για το camp.
Σε λίγη ώρα φτάνουν και οι υπόλοιποι της ομάδας. Ανάβουμε μια τεράστια φωτιά και καθόμαστε γύρω από αυτήν μ’ ένα φλιτζάνι τσάι. Σε λίγο έρχεται και το φαγητό που αποτελείται από pachamanca, ένα τυπικό περουβιανό πιάτο με προγονικές ρίζες των Άνδεων. Συνίσταται από κρέας, το οποίο έχει καρυκευτεί προηγουμένως με μυρωδικά των Άνδεων και ψήνεται με τη βοήθεια καυτών πετρών. Συνοδεύεται με καλαμπόκι και πατάτες. Ένα πραγματικά νόστιμο πιάτο. Οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν μέχρι εξαντλήσεως. Όλος ο πλανήτης σε μια παρέα.
Τέταρτη ημέρα
Σήμερα είναι η τελευταία μέρα του Inca trail. Ξυπνάμε 4:30 το πρωί για να περπατήσουμε το τελευταίο μέρος του μονοπατιού προς το Intipunku (Πύλη του ήλιου) που είναι η κύρια είσοδος του Μάτσου Πίτσου. Η απόσταση είναι περίπου δύο ώρες ανάβασης. Στόχος να φτάσουμε πριν την Ανατολή του ήλιου, καθώς το θέαμα λένε πως είναι μοναδικό τη συγκεκριμένα ώρα. Σε όλη τη διαδρομή περπατάμε σκυφτοί. Δεν μιλάει κανείς. Κατά διαστήματα σταματάμε για να πάρουμε μια ανάσα. Κοιτάζουμε ψηλά τα’ αστέρια, παίρνουμε δύναμη και συνεχίζουμε στο στενό μονοπάτι μέχρι να φτάσουμε στην τεράστια πέτρινη είσοδο. Στο σημείο αυτό περιμένουμε μέχρι να ξημερώσει.
Ξαφνικά, εκεί που συζητάμε και αστειευόμαστε μεταξύ μας, βλέπουμε η ομίχλη που ήταν απλωμένη πάνω από την Ακρόπολη να εξαφανίζεται και να ξεπροβάλλει η κορυφή του βουνού Huayna Picchu. Σε λίγο ξεπροβάλλει σαν σκηνικό θεάτρου μια ολόκληρη πολιτεία που για πολλούς αιώνες έμεινε άγνωστη ακόμα και στους κονκισταδόρες, τους Ισπανούς κατακτητές. Το Μάτσου Πίτσου με περισσότερα από 150 κτίσματα στα οποία συμπεριλαμβάνονται λουτρά, οικίες, ναοί και βωμοί, αποτελεί αναμφισβήτητα τον κορυφαίο αρχαιολογικό χώρο της νότιας Αμερικής. Ο μοναδικός συνδυασμός της εξαιρετικής τοπογραφίας της περιοχής, της οργιώδους βλάστησης και της επιβλητικής αρχιτεκτονικής δημιουργούν ένα σύνολο απαράμιλλο. Περιπλανιόμαστε μέσα στα ερείπια μέχρι το μεσημέρι.
Στην έξοδο που βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά μας περιμένει ένα van για να μας κατεβάσει στο χωριό Aquas calientes. Πάμε για φαγητό όλη η ομάδα σ’ ένα τοπικό εστιατόριο. Μετά το φαγητό και τις πολλές μπύρες που έχουμε καταναλώσει, αρχίζει ένα τρελό πάρτι μέχρι αργά το απόγευμα. Παίρνουμε το τρένο για Κούσκο που είναι γεμάτο από τουρίστες. Μια μικρή Περουβιανή χτυπάει με ρυθμό τα κοχύλια που κρατάει στα χέρια της και βγάζουν ένα υπέροχο μουσικό ήχο. Ακολουθούν τον ίδιο ρυθμό και δύο νεαρές τουρίστριες από Ισραήλ. Καθώς είμαστε ακόμη κάτω από την επήρεια του αλκοόλ που έχουμε καταναλώσει στο εστιατόριο, χανόμαστε στους ήχους της μουσικής. Γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα φτάνουμε στο Κούσκο.
Κάπου εδώ, η τετραήμερη πεζοπορία στο μονοπάτι των Ίνκας, τελειώνει. Νιώθω λύπη που αποχωρίζομαι στους συνταξιδιώτες μου, γιατί μαζί τους βίωσα μια από τις πιο αξέχαστες και απίστευτες εμπειρίες της ζωής μου.
