Δείτε εντυπωσιακές εικόνες από το Σπήλαιο του Πανός, ένα από τα σημαντικότερα σπήλαια της Πάρνηθας, το οποίο βρίσκεται καλά κρυμμένο μέσα στη φύση του βουνού
Μια βόλτα στην Πάρνηθα είναι πάντα ανανεωτική και ξυπνάει εξερευνητικές διαθέσεις σε όσους αγαπούν τα βουνά και λατρεύουν τη φύση. Το ψηλότερο βουνό της Αττικής διαθέτει ένα πλούσιο δίκτυο μονοπατιών, προσφέρει πολλές ευκαιρίες για δραστηριότητες και κρύβει αρκετές εκπλήξεις.
Διαβάστε ακόμη: 5 μέρη στην Αττική που δεν ήξερες ότι υπάρχουν!
Η Πάρνηθα έχει αρκετά σπήλαια, με πιο γνωστό το Σπήλαιο του Πανός (ή αλλιώς «Λυχνοσπηλιά»), το οποίο βρίσκεται καλά κρυμμένο ανατολικά του φαραγγιού της Γκούρας, σε υψόμετρο 770 περίπου μέτρων. Όπως αναφέρει το Travel Inspiration, το οποίο κατέγραψε εντυπωσιακές εικόνες από την περιοχή και το σπήλαιο, πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα σπήλαια της Πάρνηθας, με ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά και χαρακτηριστικά.
Το σπήλαιο αυτό αποτελούσε κατά την αρχαιότητα τόπο λατρείας του Θεού Πάνα και των Νυμφών, όπως μαρτυρούν οι χαραγμένες επιγραφές στην είσοδό του, αλλά και οι παραστάσεις των αγγείων που βρέθηκαν στο εσωτερικό του. Κατά την Ύστερη Ρωμαϊκή περίοδο, το σπήλαιο εξακολουθεί να αποτελεί σημαντικό λατρευτικό κέντρο, όπου Φανατικοί Χριστιανοί καταστρέφουν κάθε είδος προηγούμενης χρήσης. Όσο για την ονομασία Λυχνοσπηλιά, αυτή οφείλεται στα περισσότερα από 2.000 λυχνάρια που βρέθηκαν εκεί.
Δείτε το βίντεο του Travel Inspiration
Οι διαδρομές για το σπήλαιο
Παρά τη δύσκολη πρόσβαση του, το σπήλαιο αποτελεί τόπο επίσκεψης πολλών περιηγητών και ορειβατών. Οι διαδρομές που μπορεί να ακολουθήσει κανείς μέχρι το σπήλαιο ποικίλουν τόσο σε χρόνο όσο και σε δυσκολία. Η επίσκεψη από την Αγία Τριάδα είναι στο μεγαλύτερο κομμάτι της σε χωματόδρομο (δασικός - απαγορευμένος για οχήματα), ο οποίος περνά μέσα από το καμένο κομμάτι της Πάρνηθας. Αντίθετα, η διαδρομή από τη Μονή Κλειστών πραγματοποιείται ολοκληρωτικά μέσα από το δάσος.
Όπως διαβάζουμε στην περιγραφή του βίντεο του Travel Inspiration, όποια διαδρομή και να ακολουθήσει κανείς, τα τελευταία μέτρα μέχρι το σπήλαιο έχουν αρκετά μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Από τη μία τα λαξευμένα κατακόρυφα σκαλοπάτια με το μόνιμο συρματόσχοινο και από την άλλη το απότομο κατέβασμα του φαραγγιού στο ρέμα της Γκούρας με τα φουσκωμένα ανά περιόδους νερά, δυσκολεύουν το πέρασμα στο σπήλαιο.
Όταν όμως βρεθείτε στο πλάτωμα του σπηλαίου και κοιτάξετε το κωνικό του άνοιγμα, θα σκεφτείτε ότι όλη η διαδρομή άξιζε τον κόπο. Αξίζει να σημειωθεί ότι χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή μιας και η λάσπη στο εσωτερικό του σπηλαίου τους χειμερινούς μήνες είναι αρκετά γλιστερή. Όσο για τους σταλακτίτες του, είναι μαυρισμένοι από τα λυχνάρια και τους πυρσούς που χρησιμοποιούνταν για φωτισμό, ενώ τα γκουρ (μικρές λίμνες με νερό) δίνουν στο σπήλαιο μια μοναδική ιδιαιτερότητα που όμοιά της σπάνια συναντάς.
